جان فدا| خدمت رسانی شبانه حاج قاسم به روستاهای سیل زده خوزستان

  ریحانه جلالی ؛ صبح سرد زمستانی بود که با صدای پیامک تلفن همراه از خواب بیدار شدم، خبر به اندازه ای تلخ و باورنکردنی بود که صدای طپش قبلم گوش هایم را به شدت آزار می داد.

آنجا ژنرال پر کشیده بود و اینجا قلب من در گنگی خواب و بیدار چشمانم، آرزو می کرد خبر کذب باشد.

حاج قاسم آسمانی شد ـ در دل سیاهی شب در اوج آسمان ـ ایرانم تسلیت خبر در دستانم می لرزید و خون در رگ هایم یخ زده بود، شهادت برای سردارمان کم بود، اما برای ما شیفتگانش غمی به وسعت از دست دادن پدر! تلخی خبر اختیار اشک را از چشمانم رُبود، و من همچنان داغدار از دست دادن عزیزی هستم که عزیز همه جانها بود.

سه سال از آن روز تلخ می گذرد و من باید در سومین سالگرد عروجش راوی خاطراتی باشم از همرزمانی که با سردار بودند و زیستند.

گاه حسودیم می شود به آنهایی که سردار را از نزدیک دیده اند، خاطرات را که می نگارم یاد روزی می افتم که قرار بود حاج قاسم در اراک سخنران ویژه کنگره شهدا باشد، با خودم گفتم بهانه ای می آورم و به جای پوشش اخبار تنها به نظاره سردار می نشینم، اما حضورش لغو شد و من محروم از دیدنش، هنوز هم در درددل هایم با سردار می گویم آن دنیا از دستت گلایه خواهم کرد که نیامدی! نمی دانم شاید فهمیده بود که قصدم چیست و داغ دیدنش را بردلم نهاد! در آستانه شهادت سردار سلیمانی با حمیدرضا ابر